Ze heeft al wat meer levenservaring. Ze is gevoelig en bewust. Diep in haar hart weet ze heel goed wat ze wil. Maar dat durft ze niet meer te voelen. Een fijne liefdesrelatie, een camper, een praktijk starten, het lijkt allemaal niet voor haar weggelegd.

We kijken ernaar met een voice dialogue.

‘Zet maar een stoel neer voor je verlangen en een stoel voor de saboteur in jou,’ is mijn suggestie. De stoel waar ze al in zat, staat er ook nog.

Het verlangen staat recht voor haar, wel wat ver weg. De saboteur staat er recht voor.

‘Jeetje’ zegt ze, ‘ik kan mijn verlangen niet eens meer zien. Die saboteur blokkeert de boel.’

‘Ga maar eens op de plek van het verlangen zitten. Hoe voelt het daar?’ vraag ik haar. ‘Ik voel me verdrietig’, zegt ze met tranen in haar ogen. ‘Hoe oud voel je je?’ ‘Een jaar of negen.’ Meteen is duidelijk wat de oorzaak ervan is dat ze niet meer verlangt. Op haar negende nam ze het (onbewuste) besluit dat haar verlangens er niet toe deden. Nadat we samen die nare lading van die gebeurtenis op haar negende hebben opgelost met een regressie, voelt het anders, stukken beter.

Dan de saboteur. ‘Je mag niet blij zijn. Wees tevreden met wat je hebt!’ zegt de saboteur. ‘Dat lijkt mijn moeder wel’, zegt ze, ‘die zei zulke dingen ook. Het wordt tijd dat die saboteur met pensioen gaat.’ Het wordt echt een stuk rustiger als ze de saboteur de kamer uit gezet heeft, nadat ze hem bedankt heeft voor zijn goede intenties.

Daarna zit ze weer in haar stoel, met vrij zicht op haar verlangen. Zo. Dat voelt echt anders. Er zijn opeens allemaal dingen mogelijk geworden. Ik moedig haar aan om vanaf vandaag iedere dag haar verlangens op te schrijven en zo mogelijk uit te voeren. En met een blij gezicht loopt ze de deur van mijn coachruimte weer uit. En ik zit met een blij gezicht te genieten dat ik dit werk doe en dat ze onze coaching verlengd heeft.

Wil jij ook eens meemaken hoe je telkens weer kunt transformeren? Neem gerust contact met me op!