Als je veel narigheid hebt meegemaakt, heb je veel heftige verhalen. Daar weet ik alles van. Sommige verhalen zijn nog steeds pijnlijk, andere al minder of helemaal niet meer. Ik heb ze figuurlijk in een doosje gedaan. Eh, een flinke doos eigenlijk. Een zware doos is het. Omdat er andere mensen bij betrokken zijn, deel ik mijn verhalen niet zo makkelijk op internet. In het dagelijks leven ben ik best open, tot een bepaald niveau. En ik kies bewust wat ik aan wie vertel.

Want wat er soms gebeurt, en misschien herken jij dat ook: Je praat met iemand, je doet die doos een klein stukje open en er komt een van de kleinere verhaaltjes uit. Degene met wie je spreekt voel je terugdeinzen van de heftigheid. Dus je doet het doosje maar weer snel dicht. Dit was maar zo’n mini verhaaltje. Dus de ergste dingen houd je maar voor je. Die draag je alleen. En dat is best zwaar.

Bij mijn coachtrajecten mag die doos open en kunnen we er samen naar kijken. Ik vind echt niks te heftig en ook niks gek. Sterker nog, bij een deel van je verhalen ben ik je lotgenoot. En ik kan je leren om anders naar je verhalen te kijken. De lading eraf te halen. De doos mag zo vaak en zo ver open als jij dat wil. Je mag je hart luchten.

Wil je voelen of ik je kan ‘houden’? Of ik blijf staan als jij vertelt wat je overkomen is? En er ook nog zinnige dingen over kan zeggen of vragen waardoor je verder komt? Plan gerust een kennismaking.

Foto: Kelli McClintock