De vraagsteller vergat zichzelf. Ze koos representanten voor vader, moeder, zus en broer. En ik wist al dat ik haar zou representeren. Dat voelde ik al. In de kring zat ik te wachten tot ze me zou vragen. Maar ze vergat zichzelf. De begeleider van de opstelling herinnerde haar eraan: kies ook nog een representant voor jezelf! En ja ze koos mij. Dat was al mijn eerste inzicht als representant: wanneer vergeet ik mezelf?

Los zand
En daar stonden we dan. Het hele gezin. Vijf mensen. Ik stond er ook. En ik voelde tegelijk: ik hoor er niet bij. Ik ben de buitenstaander. Dit is los zand. Het voelt niet fijn. Laat ik maar afstand houden.

Er mist iets
Moeder staarde naar de grond. Daar miste iets. Er was verdriet, gemis. En dat dat benoemd werd was voor mij al heel goed. En het werd nog beter toen iemand dat verdriet of gemis representeerde. Zonder nog te weten wat voor verdriet of gemis het was. Het veranderde alles voor mij. Een opluchting ging door mijn lijf.

Nu is het compleet.
Daar hoor ik bij. De wens om afstand te houden verdween als sneeuw voor de zon. Ik liep naar het verdriet of gemis toe en ging er tegenaan zitten. Door daar bij te horen, hoor ik ook bij het gezin. Want nu klopt het. Dat was het volgende inzicht: je hoeft het niet te weten. Voelen is genoeg. Dus hoewel we niet eens weten wat het precies is: nu is het compleet. Hèhè.

Foto van Ryoji Iwata