Het afgelopen jaar had ik voor mijn gevoel weinig energie. Misschien weet je dat ik in de bergen van Italië ben geweest in september en in een week 10.000 hoogtemeters heb gefietst. Dat klinkt alsof ik enorm in vorm ben, misschien. En ik snap het als veel mensen dat ook wel zouden willen kunnen.

Maar toch. Voor mij was het heel anders dan ik van mezelf gewend ben. Ik voelde me lang niet zo fit als anders. Hoe ging ik hier eigenlijk mee om? Dat vroeg ik mezelf af. De antwoorden zijn voldoende voer voor dit blogje. Ik ben benieuwd of je wat hebt aan mijn strategieën.

Hoe ken ik mezelf

Ik ben een sporter, ik houd van uitdagingen op meer gebieden en ook op sportief gebied. Ik ken veel mensen die veel meer sporten dan ik, maar me minstens twee keer in de week lekker een beetje uitsloven vind ik heerlijk. Daar heb ik dan verder niemand voor nodig, de motivatie zit diep in mezelf. Ik word er blij van. En ik weet dat het goed voor me is.

En toen?

Rond de jaarwisseling was ik lekker bezig, fanatiek begonnen aan mijn training voor Italië. En langzaam maar zeker kon ik me er niet meer toe zetten. Ik had geen zin, begon uit te stellen. ‘Vandaag even niet, ik doe het morgen wel’. En de volgende dag was het weer: ‘morgen misschien’. Geen zin en geen energie tegelijk. Blehhh. Wat baalde ik daarvan.

Ik wilde gewoon uitrusten in plaats van actief bezig zijn. In mijn bed liggen. Slapen. Maar bij niks doen had ik ook geen goed gevoel. Omdat het niet zo bij me past. Als ik terugkijk heb ik op drie vlakken iets gedaan: rusten, mindset en support.  Dat zijn de drie aspecten fysiek, mentaal en emotioneel.

Rusten

Voor mij was een hele overwinning om gewoon meer rust te nemen. Toe te geven aan wat mijn lijf aangaf nodig te hebben. Ik neig ernaar niks doen zonde van je tijd te vinden. Omdat ik vaak zoveel andere dingen wil doen. Maar ja daar had ik ‘gelukkig’ ook geen zin in. Wat ook hielp is dat ik het als rusten en opladen ben gaan beschouwen in plaats van als niks doen. Middagdutjes, powernaps, uitslapen, alles hielp. Op tijd naar bed is nog een aandachtspuntje 😉.

Mindset

Als je terugkijkt naar het stukje hoe ken ik mezelf, zie je dat dat in de tegenwoordige tijd geschreven is. Dat doe ik expres: ik ben een sporter, dat is een overtuiging op identiteitsniveau. Dat betekent voor mij dat ik me identificeer met een sporter. De vermoeidheid zag en zie ik als tijdelijk. Ik had en heb er vertrouwen in dat het beter zal gaan. Ik ben een sporter met wie het even niet zo lekker gaat. En ik ga gewoon door, even met wat minder power. Wel in beweging blijven, maar niet to the limit.

Support

Als ik mijn fietsmaatje Piet niet gehad had, was er het afgelopen jaar niets terechtgekomen van dat fietsen van mij. Regelmatig kwam er een appje: wanneer zullen we weer fietsen? Of: sta je dinsdagavond om zeven uur weer klaar?

Support heb je het meest nodig als het niet zo lekker gaat. Of als je je schaamt voor iets wat je maar niet op de rit krijgt. Juist dan. Gelukkig heb ik steeds meer mensen om me heen die me goed kennen en die ongevraagd zorgen dat ik krijg wat ik nodig heb.

En nu?

Ik merk dat het stap voor stap weer beter gaat. Ik heb weer een stijgende lijn te pakken. Ik denk echt dat dat komt door de combinatie van fysieke, mentale en emotionele factoren. The only way is up!